In het boek Traffic (aanrader) beschrijft auteur Tom Vanderbilt onder meer het fenomeen ‘laat invoegen’. Laat invoegen voelt lekker. Je hebt lekker lang door kunnen rijden en pas op het laatst voeg je in en moet je echt vaart minderen. Je hebt er het maximale uit gehaald.
Laat invoegen leidt echter tot files. Voor de totale verkeersstroom zou het beter zijn als je op de invoegstrook je snelheid aanpast aan het verkeer op de hoofdrijbaan en er dan vloeiend onderdeel van wordt.
Laat invoegen is maar een van de tekenen waarmee automobilisten gedrag vertonen dat er op duidt dat ze liever voor eigen winst gaan, dan voor een mindere winst van het collectief. Zelfs als bewezen is dat de collectieve handelwijze ook voor de individuen meer oplevert. Aldus Tom.
Automobilisten zijn net managers. Veel managers behalen liever hun eigen targets dan dat ze meewerken aan het succes van de onderneming als geheel. Een reorganisatie die goed is voor het bedrijf, maar voor de betrokken manager betekent dat zijn aantal direct reports daalt, wordt niet gesponsord.
Hoe stimuleer je individuele topprestaties, en bereik je tegelijk het collectieve doel? Hoe laat je een manager zijn persoonlijke winst aan de kant zetten voor de winst van het bedrijf? Kun je dit natuurlijk gedrag, deze cultuur veranderen of geldt hierbij ‘selectie aan de poort’? Of moet je gewoon een lange adem hebben? De juiste argumenten? De juiste sponsors? De persoonlijke doelstellingen structureel in lijn laten zijn met de organisatiebrede? Red je dat qua flexibiliteit en dynamiek?
Een echt goeie manager zal als het moet zichzelf wegbezuinigen. En z’n afdeling erbij. Dan ben je goed bezig. Echt goeie managers hebben vervolgens voordat ze echt zonder werk zitten allang een andere baan aangeboden gekregen omdat ze de vorige zo goed uitgevoerd hebben. Echt goeie managers zien hun bonus als bonus. Echt goeie managers zien hun werk niet als werk.
Echt goeie managers voegen op tijd in. Zorgen ervoor dat alle weggebruikers op tijd thuis aan de piepers zitten. En niet alleen hij.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
