Over een paar maanden loopt het leasecontract van mijn auto af. Ik mag dus shoppen voor een nieuwe. Afgelopen week was ik vrij en heb ik een paar lokale dealers bezocht. Proefritje hier, offertetje daar. Het is mij opgevallen dat autoverkopers zo slecht zijn in het verkopen van auto’s. Terwijl dat toch hun vak zou moeten zijn. De gewenste carrosserievariant niet beschikbaar (“maar die andere rijdt precies hetzelfde”), verkopers die weg moeten (“maar als je verder geen vragen meer hebt, bel ik je van de week nog wel even”), eentje die het allemaal wel best vindt (op mijn vraag welke uitvoering of opties hij verder nog adviseert: “Neuh, ik zou ‘m wel zo laten, denk ik”), eentje die het eigenlijk niet weet (“Ik denk niet dat het heel veel uitmaakt of je benzine of diesel gaat rijden, qua kosten”) of nog mooier: er was helemaal geen verkoper beschikbaar.
Met dat in het achterhoofd viel mij ook in lokale horeca-etablissementen en in winkels op dat er eigenlijk maar zo weinig mensen zijn die hun vak serieus nemen. Die snappen wat klantgerichtheid, service en verkopen is. En blijkbaar hun baas dus ook niet, of heeft die op z’n minst onvoldoende aandacht hiervoor.
Niets nieuws natuurlijk. Ik schreef een blog over het gebrek aan service en, relevanter een over werk als roeping en emotionele betrokkenheid bij je werk. Waarom hebben zoveel mensen een baan die niet bij ze past, of waar ze zich in ieder geval niet inhoudelijk bij betrokken voelen. Als ik dan weet dat we met z’n allen steeds meer bezig zijn met zelfontplooiing en zingeving en alleen maar doen waar we zin in hebben omdat werk uitwisselbaar is, dan snap ik die combinatie niet. Het leven is toch te kort om werk te doen dat je niet leuk vindt?
Groet,
Frank
PS: Wat een waardeloze foto, hè? Van zo’n verkoper koop je toch in ieder geval niets? Moet je kijken waar ik ‘m vandaan link… Daar worden ze gemaakt!
