Andrea ‘Andy’ Sachs heeft moeite om een eerste baan te vinden als journaliste. Bij gebrek aan betere opties solliciteert ze bij het modetijdschrift Runway, waar ze de tweede assistente wordt van hoofdredactrice Miranda Priestly. Het werk is weinig journalistiek, maar Andy hoopt met Runway op haar deuren te openen naar betere opties.
Priestly blijkt een ramp om voor te werken. Zij eist dat iedereen zich naar al haar grillen buigt iedere keer dat ze spreekwoordelijk met haar vingers knipt. Met een betere toekomst ten doel, zet Andy niettemin alles op alles om te voldoen aan de onmogelijke eisen van de hoofdredactrice en in de smaak te vallen bij haar snobistische werknemers
Prachtig natuurlijk. Maar nu komt de link naar PMO.
Toen wij anderhalf jaar geleden startten met onze PMO-praktijk hebben we een aantal ‘klasjes’ ingericht, met aan het einde van de opleiding een presentatie van een casus. Tijdens een van die sessies, waar het ging over de rol van PMO en het bijbehorende imago, riep een van de toehoorders ´The devil wears Prada´! Mijn kersverse collega´s gingen keihard in de verdediging. Zij waren verontwaardigd. Dat zij daarmee vergeleken werden! Hoe durfde hij. In het tumult kreeg de toehoorder geen kans meer zijn opmerking toe te lichten.
‘Typisch PMO!’, zeg ik. ‘Huh!?’, hoor ik je denken.
Nu ga je zien dat ik de film ook daadwerkelijk heb gezien, heb opgelet en het heb onthouden. En ja, ik heb de film meerdere keren gezien. Zonder enige schaamte. Komt ie:
Andy wordt in eerste instantie ‘misbruikt’ door haar baas. Ze moet de rotklusjes doen, de stad door rennen, de jas ophangen, noem maar op. Andy doet alles netjes. En hoe verder ze komt, hoe beter ze het doet. Tot het moment dat ze proactief taken begint op te pakken. Sneller is dan haar baas verwacht. Ze ontzorgt. Denkt mee. Ontstijgt haar niveau. Uiteindelijk neemt ze ontslag. Ze komt erachter dat ze in deze wereld niet wil werken. Ze solliciteert elders en krijgt uiteindelijk een enorm positieve referentie mee.
Zo. Je vat ‘m al, maar ik licht ‘m nog even toe voor al die andere lezers.
PMO-ers worden door velen onderschat, ondergewaardeerd, ingezet voor rotklusjes. Zo lang je je als PMO-er laat ‘misbruiken’, zal je misbruikt worden. Pas wanneer je opstaat, je toegevoegde waarde laat zien, je omgeving positief verrast, zul je verder komen. Dan wordt PMO echt een vak. ‘PMO een brandmerk? Nee, een tattoo!’, riep ik tijdens de afsluiting van onze kennisessie enkele maanden geleden. Maar we moeten het zelf doen. Met een positieve referentie als afsluiter.
Succes en veel plezier. Je hebt het zelf in de hand.
Groeten,
Frank
