Van 80% van de sollicitanten weet ik in het loopje van de receptie naar de vergaderkamer al wat er uit het gesprek gaat komen. Dat feit vertel ik ook wel eens aan anderen. Daar word ik wel eens op aangevallen. Dat dat echt niet kan. Dat je niet op een eerste indruk af moet gaan. Dat ik dat niet zomaar voor iedereen kan bepalen. Don’t judge a book by it’s cover. Dat werk. En toch heb ik het acht op de tien keer bij het rechte eind. Self fulfilling prophecy? Toch niet. Ik startte ooit op een opdracht waar het me opviel dat er alleen maar gemaild werd. En geklaagd dat de andere kant er maar niets van begreep. En dat ze toch eens moesten leren lezen. Na het een paar uur aangezien te hebben heb ik een verbod afgevaardigd op mail en een verplichting op minimaal telefoon, maar nog beter persoonlijk contact. Sta op en loop! Het ging voor het overgrote deel om collega’s die binnen hetzelfde pand werkzaam waren. Al gauw waren de eerste escalaties opgelost.
Wat opvalt is dat ondanks alle moderne media het persoonlijke contact in de meeste gevallen toch het beste werkt. Mail, en zeker SMS of Whatsapp kent geen non-verbale communicatie, geen intonatie, is te kort, te zakelijk en wordt dus vaak onvoldoende goed begrepen.In hoeverre iemand goed een boodschap over kan brengen, kan samenwerken, kan adviseren, leiden of zelfs maar uitvoeren, hangt niet af van hoe goed iemand een CV of motivatiebrief kan schrijven. Des te meer hangt dit af van hoe iemand over komt, hoe iemand zich presenteert. Kennis, opleiding en ervaring had de sollicitant al, anders stond die niet bij de receptie.
Communiceren gaat op gevoel. En dus is het gevoel dat ik bij een sollicitant krijg het allerbelangrijkste. En dat bepaal ik dan ja. Enerzijds ben ik inderdaad maar één persoon. Maar ik moet wel met die persoon gaan samenwerken, ik ben niet uniek, en ik ben wel degene die de verantwoordelijkheid voor de selectie heeft.
En waarom maken ze anders zo’n mooie kaft om zo’n boek? Met zo’n promopraatje op de achterkant? Doe er dan een bruin kartonnetje omheen.Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Tachtig procent is ook geen honderd. Er zijn mensen die wel aangenomen zijn terwijl ik bij de eerste slok koffie nadacht over hoe ik dat uur door moest gaan komen. Iedere sollicitant krijgt de volledige behandeling en alle ruimte om mij van het tegendeel te overtuigen. Alleen al omdat het nu eenmaal mijn hobby is om de beweegredenen achter carrièrekeuzes te begrijpen. En ja, dat werkt ook twee kanten op. Een positief beeld kan ondersteboven getackled worden door een onsamenhangend zelfbeeld.
Bovendien vind ik het niet meer dan logisch om iemand te willen begrijpen, en gezamenlijk tot een conclusie te komen dat het wel of geen goed idee is de procedure voort te zetten. Een afwijzing moet begrepen worden. Het liefst nog tijdens het gesprek. En helemaal mooi is het als die kandidaat er zelf mee komt. Als je iemand er verder mee kan helpen. Hoeveel kandidaten niet uiterst tevreden de deur uit gelopen zijn met een afwijzing! Dat houdt het werk leuk. En houdt het eerlijk.
Communiceren gaat op gevoel. En dus is het gevoel dat ik bij een sollicitant krijg het allerbelangrijkste. En dat bepaal ik dan ja. Enerzijds ben ik inderdaad maar één persoon. Maar ik moet wel met die persoon gaan samenwerken, ik ben niet uniek, en ik ben wel degene die de verantwoordelijkheid voor de selectie heeft.
En waarom maken ze anders zo’n mooie kaft om zo’n boek? Met zo’n promopraatje op de achterkant? Doe er dan een bruin kartonnetje omheen.Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Tachtig procent is ook geen honderd. Er zijn mensen die wel aangenomen zijn terwijl ik bij de eerste slok koffie nadacht over hoe ik dat uur door moest gaan komen. Iedere sollicitant krijgt de volledige behandeling en alle ruimte om mij van het tegendeel te overtuigen. Alleen al omdat het nu eenmaal mijn hobby is om de beweegredenen achter carrièrekeuzes te begrijpen. En ja, dat werkt ook twee kanten op. Een positief beeld kan ondersteboven getackled worden door een onsamenhangend zelfbeeld.
Bovendien vind ik het niet meer dan logisch om iemand te willen begrijpen, en gezamenlijk tot een conclusie te komen dat het wel of geen goed idee is de procedure voort te zetten. Een afwijzing moet begrepen worden. Het liefst nog tijdens het gesprek. En helemaal mooi is het als die kandidaat er zelf mee komt. Als je iemand er verder mee kan helpen. Hoeveel kandidaten niet uiterst tevreden de deur uit gelopen zijn met een afwijzing! Dat houdt het werk leuk. En houdt het eerlijk.
Overigens is dit ook maar een mening, die je ook nog eens vanaf een scherm leest. Dus trek je er niet al veel van aan.
Groeten,
Frank
NB: Een stukje wetenschappelijke onderbouwing lees je hier.
