Ik heb werk. Ik heb leuk werk. Leuke collega’s ook. Ik groei. Ik bepaal zelf mijn dagindeling en agenda. Ik doe telkens verschillende opdrachten die ik ook nog eens zelf vind. Ik heb verantwoordelijkheid. Ik heb contact met verschillende lagen in de organisatie. Ik doe brede ervaring op. Ik doe echt leuke dingen.
Ik heb ambitie. Ik wil de top bereiken. Ik ken mijn ontwikkelpunten.
Ik ga niet snel genoeg. Ik krijg te weinig ruimte voor mijn eigen inbreng. Ik kan te weinig succes claimen. Ik ben eigenlijk nergens echt voor verantwoordelijk. Ik krijg de kans niet om echt stappen te maken. Ik kan mijn ervaring niet omzetten in vooruitgang.
Mijn manager doet te weinig aan mijn ontwikkeling. Mijn werkgever zou meer aandacht moeten besteden aan talent development. Mijn opleidingsbudget is te klein. De doorstroommogelijkheden binnen de organisatie zijn te beperkt.
Ik heb geen duidelijk beeld van wat ik wil gaan doen. Mijn ambitie is te vaag. Ik zie geen logisch carrièrepad vanuit waar ik nu sta.
Wat een onzin.
Ik heb het goed. Ik heb het eigenlijk nooit zo goed gehad. Maar ik sla door. Ik heb zoveel macht dat ik niet meer weet wat er mee moeten. Ik vind het gras van de buren groener, maar ondertussen zit ik als een angstig vogeltje om me heen te kijken wie het eerst in beweging komt.
Maar er is niemand zo verantwoordelijk voor mijn eigen ontwikkeling als ik zelf. Als ik het niet doe, gebeurt het niet. Mijn manager gaat het niet doen. Mijn werkgever ook niet. Ik.
En zo hoort het ook. Niemand anders kan bepalen wat ik wil dan ik zelf. Niemand anders kan mij ook zo goed in beweging krijgen als ik zelf. Intrinsieke motivatie is intrinsiek. En dat is de enige vorm van motivatie die hier zin heeft. En ook zin geeft.
Ik moet de verantwoordelijkheid voor mijn eigen ontwikkeling niet in de schoenen van een ander proberen te schuiven. Ik moet kansen zien waar ze zijn. En dat is voor mijn neus. Die moet ik pakken. Daar moet ik voor gaan . Daar moet ik blij mee zijn. Daar moet ik mee verder. Dan moet ik terug kijken en zien wat ik bereikt heb. En daar dan weer trots op zijn. En niet alleen maar klagen.
Zo heb ik onbedoeld veel meer geschreven dan ik een half uur geleden voor ogen had. En heb ik jou door alle linkjes naar negen eerdere blogs opgezadeld met een bak leesvoer. En daarmee mijn boekwerk over persoonlijke ontwikkeling in één klap samengevat. Daar kan nog wel een tiende linkje bij dan.
Maar ik vind het leuk. Ik klaag niet. En dat is belangrijk. Het moet tenslotte wel leuk blijven allemaal.
Groeten,
Frank
