Vandaag stond ik weer op de carrièrebeurs. Op zoek naar nieuw talent. Jong of ervaren. Altijd leuk om op zoek te gaan naar drijfveren. Naar aansluiting.
In een van de gesprekken kwam een vraag over de term ‘work-lifebalance’ voorbij. Ik moest mijn nekharen even plat leggen. En mijn tenen weer strekken.
Ik kon me niet inhouden. Een kleine monoloog volgde.
Ik vind de term zo 2004. Als je je zorgen moet maken om je work-lifebalance is je werk niet leuk genoeg of richt je het verkeerd in. Je werk moet zo leuk zijn dat het onderdeel van je leven uit maakt.
Gelukkig ging het niet over een ‘9-tot-5-mentaliteit’. (Een rilling gaat over mijn rug.) Ook zo´n mooie. Mensen willen gewoon om vijf uur naar huis. Eten met het gezin. Misschien daarna de laptop nog even open klappen, dat wel. Maar dat ziet de baas niet, dus is niet cool. Of misschien wil je wel van 10 tot 7 werken. Zo kan dat tegenwoordig.
Het mooist is het als die twee in één vacature genoemd worden. “De ideale kandidaat beschikt niet over een 9-tot-5-mentaliteit. Wij bieden een uitstekende work-lifebalance.” Wacht even. Dus wel tot zes uur blijven doorpezen (of later, “als het project er om vraagt”), maar ook om zes uur aan tafel met de kids? Hoe dan!?
Je bent zelf de baas over je werk, over je dag, over je leven. We moeten elkaar aanleren dat het echt tijd begint te worden dat we allemaal gewoon ons werk doen. Dat we elkaar aanspreken als een ander dat niet doet. Dat we verantwoordelijkheid nemen voor ons werk. Maar niet alleen voor ons werk. Je bent niet alleen een werknemer. Je bent een mens. Een partner wellicht. Een ouder misschien.
Leef daar naar. Werk daarnaar. En heb een beetje lol onderweg. Je hebt het zelf in de hand.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
