Het gebeurt me vrij regelmatig dat ik iemand zijn of haar vak uit zie oefenen en denk: “Dat kan ik ook!”. Een trainer, een spreker, een consultant. En zelfs als ik er later nog eens over terugdenk blijft dat gevoel hangen. Nu vind ik al gauw iets leuk en interessant, dus moet ik even wat dieper. Volgens mijn eigen principes vraag ik mezelf dan of ik dat dan ook zou willen. Meestal zwakt mijn enthousiasme dan wel af.
Ieder zijn vak. Maar wat maakt iets nou ‘je vak’?
Veel van mijn posts gingen over jouw eigen kracht. Jouw macht. Als consument over de markt. Als werknemer over je organisatie. Maar vooral als jou over jezelf.
Wil je verder, zul je het zelf moeten doen. Er is echt niemand die je beter de juiste richting op kunt helpen als jijzelf.
Alleen jijzelf kan je dan ook vertellen welke richting dan die juiste richting is. Wat mij vaak aan het denken zet is iemand die zijn of haar vak met (excusez le mot fashionable) ‘passie’ uitoefent. Iemand die echt van zijn vak houdt. Die het leuk vindt wat hij doet. Er echt zichtbaar enthousiast over is.
Als je dat hebt, kan je alles bereiken.
We kennen de 10.000-uren regel, die vertelt dat als je iets 10.000 uur oefent, je het op best heel redelijk niveau onder de knie hebt. De kneep zit ‘m natuurlijk in het feit dat je die 10.000 uur pas gaat investeren als je ook echt geïnteresseerd bent in datgene dat je aan het leren bent.
Op mijn achtste ben ik begonnen met pianoles. Op mijn twaalfde ben ik gestopt omdat ik alleen maar ‘technisch’ leerde pianospelen. Terwijl ik muziek wilde maken. Jaren later heb ik de piano weer uit de wilgen getrokken en ben ik muziek gaan maken. Inmiddels speel ik vele malen beter dan ik toen ooit geleerd heb. Waarmee ik maar wil aangeven, dat als je ergens vanuit intrinsieke motivatie voor wilt gaan, je dan veel verder komt dan omdat je het alleen maar doet omdat het moet, of dat je er nu eenmaal geld voor krijgt.
Op de HAVO had ik Natuurkunde. Mijn leraar was een kruising tussen Herman Finkers en Thomas Acda. Hij heeft mij het verschil tussen Volt en Ampere uitgelegd aan de hand van kabouters. Nog steeds moet ik aan kabouters denken als ik met electra in de weer ga. Toen ik mijn vakken mocht kiezen wilde ik eigenlijk Natuurkunde. Dat werd me echter ten zeerste afgeraden omdat ik er een dikke onvoldoende voor stond. En ze hadden gelijk. Uteindelijk begreep ik er helemaal niets van. Maar meneer Veels wist me wel te boeien.
Terugkomend op die dwalingen waar ik mee begon: het enthousiasme, de toewijding waarmee die mensen hun vak uitoefenen werkt zo aanstekelijk dat ik niet alleen meer begrijp van wat ze zeggen, ik neem ook meer van ze aan en ze laten hun vak heel makkelijk lijken.
Met 10.000 uur inspanning, met aftrek van relevante voorkennis, zou ik het best ook kunnen wellicht. Maar omdat het te ver af ligt van wat mij echt boeit en interesseert ga ik er nooit zo goed in worden als zij.
En zo zet iedere dwaling me weer een stapje dichterbij wat ik echt wil. Want ook als je weet wat je niet wil kom je dichterbij. En vergeet ook niet de details mee te pikken van wat je mogelijk als deel mee wilt nemen op jouw reis.
Veel plezier onderweg.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
