Het fascineert mij hoe druk we allemaal zijn met persoonlijk leiderschap, persoonlijke ontwikkeling, onszelf vinden, zingeving, passie, geluk… En bij ‘we’ hoor ik natuurlijk zeker.
Het verbaast me niet. Het fascineert me. Het verbaast me niet omdat we nou eenmaal niets beters te doen hebben dan dat. Een luxeprobleem. Het fascineert me omdat het zo complex is. En omdat een van mijn hobby’s het ontrafelen van complexiteit is (ook een luxeprobleem), houd ik me daar dus geregeld mee bezig. En daar schrijf ik dan over. Want omdat ik niet op dieren hoef te jagen en me zelfs geen zorgen hoef te maken over of ik morgen wel te eten heb, heb ik daar tijd voor.
En al die schrijfsels heb ik dan weer aan elkaar geschreven in een boek. Het boek gaat dan dus over al die dingen. Geluk vinden. Je eigen weg gaan. Aan de slag met jouw talent. Slappe hap als ik het zo teruglees. Soft. Vaag ook. Maar dat is dan dus het interessante. Zeker doordat juist zoveel mensen dat zo interessant vinden. We zijn toch best een nuchter volkje.
En toch vliegen de boeken over de toonbank. De agenda’s van types als Ben Tiggelaar, Remco Claassen, Patrick van Hees, Berthold Gunster en al mijn andere helden lijken goed gevuld.
Allemaal proberen er het beste uit te halen. Het meeste te bereiken. Of wat poëtischer: onszelf maximaal te ontplooien.
Maar we vergeten misschien wel iets te vaak dat het er helemaal niet om gaat wat je aan het einde bereikt hebt. Het gaat er niet om waar je op dat moment staat.
Hoeveel mensen realiseren nu werkelijk al hun dromen?
Ik kijk graag naar Collegetour. Iedere uitzending eindigt met de vraag van Twan aan de gast: “Wat is het beste advies dat je deze studenten kunt geven?”. Het antwoord komt altijd neer op het vinden van je talent, het doen van dingen die je echt intrinsiek motiveren. Over het doen wat je leuk vindt.
Best simpel advies.
Toch hebben we haast. De tijd tikt verder. We zien continu een zandloper die steeds verder leeg raakt. Die zandloper is ons leven. Met iedere korrel zand verdwijnt er een stukje tijd om onze doelen te bereiken. Rennen dus. Voordat het laatste korreltje naar beneden valt. Want de laatste korrel zand is onze laatste adem.
Maar die zandloper heeft ook een onderste helft. Een helft die juist steeds voller wordt. Waar we bouwen aan onze ervaring. Iedere korrel staat voor een belevenis. Die we bewaren. En zo worden we steeds rijker. De bovenkant raakt niet leeg, de onderkant raakt steeds voller. Simpel gevalletje omdenken, maar in dit geval is de hele zandloper van ons. Het is geen glas dat half leeg of half vol is. Een zandloper is altijd vol.
En dus heet mijn boek ‘Van kwart leeg naar halfvol zonder iets te verliezen’. Ook om de hersenen al meteen even aan het werk te zetten trouwens. En om gewoon een beetje te narren.
Maar ik vind het belangrijk om naar het grotere geheel te kijken. Niet alleen maar te rennen naar een doel en tegelijkertijd niet te vergeten dat stilstand toch echt achteruitgang betekent.
Veel leesplezier.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’ (dat is dus toch een andere titel geworden). Klik hier voor meer info.
