De afgelopen maanden heb ik met twee collega’s een training ontwikkeld voor ons Young Professional programma. In deze training mag ik al mijn stokpaardjes loslaten op weerloze groepen ruwe diamanten. Dit jaar gaan we de tweedaagse training nog tenminste vijfmaal geven. Hiermee heb ik weer een van mijn doelstellingen gehaald: iets tastbaars doen met mijn opgebouwde denkraam, samengevat in mijn boek.
Naast mijn deel over plezier, doen wat je leuk vindt, geluk en succes gaan we in op conditionering, remmende factoren, blinde vlekken en assertiviteit. De rode draad is dat je zelf aan het roer staat en zowel de richting als het tempo van je ontwikkeling in grote mate zelf kunt beïnvloeden.
Afgelopen week lunchte ik met een collega. Een young professional. Vrij recent bij ons gestart en nog op zoek naar de wegen en mogelijkheden binnen onze organisatie. Ik stelde haar de makkelijk te stellen maar vaak moeilijker te beantwoorden vraag waarom zij had gekozen voor dit bedrijf en welke richting zij de komende tijd op wilde gaan. Haar antwoord zat vol met zinnen die beginnen met “ik kan me niet voorstellen dat…”, “het is toch zo dat…” en “het is de bedoeling dat…”. Ik kwam in mijn element. Ik vroeg telkens “waarom dan?”, “van wie dan?” en “hoezo niet dan?” Na de vijfde keer begon ze te lachen en zei: “Ja, maar ik kan toch niet zelf bepalen wat ik hier ga doen?” Ik lachte op mijn beurt. Want natuurlijk kan ze dat wel zelf bepalen. Zoals iedereen dat kan. Ja, binnen kaders ja.
Toen we van de lunchtafel opstonden vroeg ze mij of ik niet iets wilde doen met mijn kennis, mijn blogs en mijn boek. Ik vroeg haar: “Wat hebben we het afgelopen uur gedaan dan?”.
Zo’n gesprek is leuk. En heel makkelijk. Vanaf mijn kant van de tafel.
Een paar weken terug probeerde ik een collega ervan te overtuigen dat het een goed idee zou zijn als we een blogtraining zouden organiseren. Zij kaatste de bal terug door te zeggen dat ik dan degene zou zijn die die training dan zou kunnen geven. Nu heb ik ooit een manager gehad die iedere suggestie pareerde met “wat heb je er zelf aan gedaan?”, maar deze zag ik niet aan komen. Ik vond niet dat ik degene zou moeten zijn die een training zou geven over hoe je succesvol blogs kunt schrijven, alleen om het feit dat ik zelf geregeld blogs schrijf. Er zouden toch echt collega’s moeten zijn die er daadwerkelijk inhoudelijk verstand van hebben en die zo’n training beter kunnen geven dan ik.
Een aantal weken later vond ik mezelf terug in een ruimte met een grote ovale tafel met daaraan 12 enthousiaste cursisten die de door mij en een collega verzorgde workshop over hoe je een blog bedenkt, schrijft en deelt vol interesse volgden. De training was een succes. Mijn verzamelde kennis en kunde had waarde voor een groep beginnende bloggers.
Twee of drie jaar geleden heb ik besloten geen pakken meer te dragen. Stropdassen heb ik altijd al
geweigerd en sinds een tijdje heb ik nooit meer iets anders aan mijn voeten dan sneakers. Sinds dat besluit heb ik grotere stappen gemaakt in mijn carrière dan alle jaren daarvoor.
Ik was eens bij een klant en kwam daar een collega tegen. Ik had net een nieuwe jas. Geen standaard jas, geef ik direct toe. Mijn collega complimenteerde mij: “Goh, leuke jas!”, maar voegde toe “Niet zo zakelijk.”. Ik snapte hem niet.
Nog eentje dan.
Ik wil nog wel eens relaxed over komen. Of wat direct zijn. Soms word ik boos. En dat laat ik dan merken. Een ruzie op zijn tijd ga ik ook niet uit de weg. Dan zijn er wel eens mensen die tegen mij zeggen dat dat niet goed is. Dat ik moet oppassen wat ik teweegbreng bij anderen. Natuurlijk weet ik dat je geen mensen zinloos tegen hun schenen moet schoppen, maar ik ben een groot voorstander van emotionele zakelijkheid. Die ontstaat namelijk door betrokkenheid.
Echte intrinsieke emotie leidt bij mij altijd tot mooie dingen. Soms via niet mooie dingen, maar om een van mijn gewaardeerde ex-collega’s nogmaals te quoten: “Zonder wrijving geen glans!” En bovendien, ik heb die ‘anderen’ die altijd aangehaald worden nog nooit ontmoet.
Ik wist al dat het gedrag van mensen veel wordt beïnvloed doordat we denken dat anderen iets denken. Dit beperkt onszelf in ons denken en zeker in ons handelen. Door de training heb ook ik zelf een aantal handvatten gekregen om dit gedrag beter te duiden. En ga ik nog meer op zoek naar het doorbreken van deze beperkende aannames.
Want uiteindelijk word je het meest succesvol als je je eigen rol speelt in het heden en is leuk werk een randvoorwaarde voor succes.
Ik raad iedereen aan zelf ook de grenzen van je geconditioneerde brein op te zoeken en je minder te laten tegenhouden door je eigen remmende factoren. Dan kom je een hoop sneller vooruit.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
