Een paar weken geleden kreeg ik een bal uit onverwachte hoek gekaatst. In onze training ‘En nu ik’ gaan we op zoek naar wat mensen drijft, wat hun doelen zijn en wat ze tegenhoudt om daar dichterbij in de buurt te komen. De training is erg praktisch en persoonlijk. Na een van de oefeningen, waarin we de vraag beantwoorden wat je zou doen als geld geen beperkende factor zou zijn, stelde één van de deelnemers mij de vraag wat ik zou doen in dat geval. Tot mijn eigen verbazing gaf ik direct in twee prachtige volzinnen antwoord. Een antwoord dat ik zelf nog niet bedacht had, maar ik dus in mijn onderbewuste al eens geformuleerd had. Helaas heb ik de zinnen niet onthouden. Ik was er nogal van onder de indruk. Het kwam erop neer dat ik dan veel meer tijd zou besteden aan de onderwerpen waar we op dat moment mee bezig waren: succes en geluk en waarom we het ons zo moeilijk maken om in de weg daarnaartoe stappen te zetten.
Natuurlijk stelde de slimme, vers getrainde deelnemer mij de vervolgvraag: waarom ga je dat niet doen dan? Ik wist me redelijk te redden dat ik goed op weg was, ik toch echt daar die training stond te geven, maar eigenlijk waren het slappe excuses.
Mijn onderbewuste had gesproken.
Vanavond had ik een reünie van de Masterclass in Cambridge, vorig jaar april. Een heerlijk weerzien met de groep mensen waar we een jaar geleden zoveel mee gedeeld hebben. Het was direct weer vertrouwd. Een knuffel bij het weerzien. Fantastisch om direct de diepte in te gaan. Op de toch zo gebruikelijke vraag ‘hoe is het?’ geen ‘ja, lekker’, maar een écht antwoord. Een echt gesprek. Een oplaadpunt. Mooie, inspirerende verhalen over wat mijn collega-deelnemers hebben gedaan het afgelopen jaar. Heftige verhalen ook wel. Mooi hoe iedereen zijn of haar eigen weg aflegt.
Ik heb verteld over mijn stappen met de training. Over hoeveel energie ik er uit haal. Over hoe ik steeds meer input verzamel en verwerk. Ik werd gevraagd naar mijn boek en hoe het vordert. Ik vertelde over de eeuwige concept-status en hoe het werkt als kapstok om mijn verhaal meer lijn te geven en steeds meer inhoud, om hier dan weer de training, maar ook coachingsgesprekken mee te verrijken. Dat het boek daarmee nu zijn functie vervult. Het is een middel voor het hogere doel. Ik vervolgde dat ik niet per se ‘schrijver’ hoef te worden, maar dat een echt boek, met een kaft wel heel gaaf zou zijn. En gaver dan het huidige pak A4-tjes met een nietje er doorheen geramd. Dat een echt boek het doel nog wel verder zou kunnen versterken door mijn positie als trainer, coach en adviseur te onderbouwen.
En dat ik die positie dus graag verder uit zou willen bouwen.
Ik zou wel de mogelijkheid willen hebben om in een goed gesprek over al mijn hobby’s een flyer uit mijn tas willen trekken met een voorstel voor een training. Of een voorstel willen doen iemand te coachen. Buiten mijn huidige werkomgeving. Vorige week heb ik in een enthousiaste bui een voorinschrijving gedaan bij de Kamer van Koophandel. Om ‘BijOeben’ ook echt vorm te geven. Om de mooie pagina op BijOeben.nl (en FrankOeben.nl) met mijn ‘producten’ ook echt te laden. Om eens een training te kunnen geven buiten (de klantenkring van) Ordina. Ik heb het nog niet aangedurfd om ook werkelijk een afspraak te maken om me in te schrijven.
‘Ondernemer worden’ is nooit mijn ambitie geweest en dat is het nog steeds niet. Mijn baan opzeggen ook absoluut niet. En dat schrijf ik niet omdat er een kans is dat mijn baas dit ook leest. Ik heb het hartstikke naar mijn zin in mijn functie, en ik krijg alle ruimte om mijn hobby een plek te geven. Ik heb alleen het gevoel dat ik er meer in zit. En ik wil gaan ontdekken in hoeverre ik dit van de grond kan krijgen. Wel veilig. In mijn vrije uren. Geen sprong in het diepe. Enerzijds omdat ik nog niet het zelfvertrouwen heb dat het me gaat lukken. Maar ook omdat ik het puur financieel niet zou trekken. Daarom een stapje in het ondiepe. Maar wel een stapje in de oceaan. Natte voetjes krijgen. Met een rilling over de rug. Van enthousiasme.
Vanavond kreeg ik volledig terecht de vraag waarom ik het niet gewoon doe, me inschrijven bij de KVK. Ik heb immers niets te verliezen? En dat is zo. Er is geen reden om het niet te doen. En dus deed ik de belofte, aan Geluksprofessor Patrick van Hees nota bene, dat ik bij een volgende reünie ingeschreven zou zijn. Best veilig, want dat duurt vast nog een jaar. En misschien zijn ze het dan wel vergeten.
Maar ik heb echt niets te verliezen. Sterker nog, ik heb een hoop te winnen. Stappen richting mijn wolk. Mijn missie vervullen. Nog meer zijn wie ik altijd al was.
En dus heb ik net een afspraak gemaakt bij de Kamer van Koophandel om me in te schrijven. Vanaf 3 mei ben ik ondernemer en kun je Bij Oeben terecht voor trainingen, coaching en advies.
De mooie flyers met aanbiedingen volgen. Hou me in de gaten. Of bel me als je niet kunt wachten.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
