“Help, op welk liedje lijkt dit liedje?” las ik op mijn scherm. Een appje van een vriendin. Hmmm, even luisteren. “Vooral het snelle stukje aan het begin.” Ik hoorde iets wat leek op een nummer van Clapton. Deze? Nee. Maar die bedoelde ik ook niet. Die piano lijkt op iets van Simply Red. Maar dat was het ook niet. Eigenlijk een onmogelijke vraag. Want hoe kom ik er nou achter wat zij hoort in een nummer? Dat wat zij hoort hoeft helemaal niet te zijn wat ik hoor.
“Heb het idee dat het op een nummer uit de 80’s lijkt en de tekst ‘I don’t know where I’m going’ bevat”, voegde ze toe. Mijn muziekkennis werd op de proef gesteld. Luisteren. Nog een keer luisteren. Nu ben ik ook muzikant. De technische benadering dan maar. “Dat snelle stukje aan het begin is een heel vaak gebruikt rijtje aflopende akkoorden”, stuurde ik terug. De aanwijzing over de tekst leidde me af. “Dat met ‘I don’t know where I’m going’ en zo’n rijtje akkoorden zit ook in ‘Flying Blind’ van Ilse DeLange, maar die zal je niet bedoelen”, vulde ik aan. En welk nummer van Clapton was het nou? Deze! Nee.
Shit. Ondanks dat ik helemaal niet de wandelende Shazam ben die mensen in mij zien was dit natuurlijk een uitdaging om niet te laten liggen. En ik hoorde wat ze bedoelde. Dacht ik.
Google: ‘lyrics i dont know where im going’.
Scrollen, scrollen. Whitesnake. Ja! Hebben! Luisteren, checken, jazeker! Zeker deze versie, die ook het origineel lijkt te zijn. Terwijl de radio edit (en enige versie die ik tot vandaag kende) veel vetter is natuurlijk. Die heb ik in mijn kroegtijd veel gedraaid. Ik dwaal af. Nog eens luisteren. Ja. Tekst goed. 80’s goed. Rijtje akkoorden goed. Kan niet anders. En een nummer dat we draaiden toen we nog samen in de kroeg werkten. “Whitesnake – Here I go again” typ ik snel. Send.
“Wat grappig! Dat dacht ik ook. Ik heb ‘m geluisterd, maar mijn vriend is het er niet mee eens.” stuurt ze terug.
“Dat kan niet”, stuur ik terug. “Wat iemand vindt of hoort bestaat alleen in het hoofd van die persoon. Onmogelijk het daar mee eens of oneens te zijn. Je kunt er alleen maar naar raden. Als jij het vindt is het zo. Zelfs als je vindt wat je dacht te zoeken en het lijkt er niet op had je toch nog gelijk. De waarheid bestaat niet. En trouwens, ook ‘technisch gezien’ heb je gelijk: een 80’s nummer, die aflopende akkoorden en die tekst, ik reken ‘m goed.”, besloot ik. “Top! Dat ‘heb je gelijk’ klinkt goed. Thanks voor het meedenken.”
Ons brein doet de hele dag allemaal dingen waar we geen idee van hebben. We hebben 60.000 gedachten per dag waarvan we het grootste gedeelte langs ons heen laten gaan. En soms blijft er dan eentje hangen. Zoals een herkenning van een liedje terwijl je een ander liedje luistert. Dat is een automatisch, onbewust proces. Daar ging mijn vorige blog over. We reageren op basis van kennis en ervaringen uit het verleden. We koppelen de informatie die we binnenkrijgen van onze zintuigen aan dat we weten, terwijl dat wat we weten natuurlijk maar een fractionele selectie is van alle informatie die er is. Dat wat wij weten is daarmee helemaal niet zomaar een verzameling feiten. Het is aan elkaar geknoopte informatie waarvan wij vinden dat het de waarheid is. Maar die waarheid bestaat alleen maar in ons hoofd. Veel meer dan een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is het niet. Anders zouden we geen wetenschap meer nodig hebben. We weten nog maar ontzettend weinig. We weten nu dat de aarde rond is en dat de aarde rondvliegt in een ruimte rond een grote ster. Nog niet zo heel lang geleden dachten we dat de aarde plat was en de zon om ons heen draaide.
Zo bekijken we de wereld door onze eigen gekleurde bril.
In bovenstaande anekdote over de app-conversatie die ik vanavond had zat een hele rits van aannames en gedachtes die gekleurd zijn door ons brein. Vrouw hoort liedje. Vrouw denkt aan een ander liedje (1). Vrouw denkt: iemand moet mij helpen hiermee, wie kan ik vragen, wie heeft er verstand van muziek? Frank! (2) Ik krijg de vraag en hoor Eric Clapton en Simply Red (3). O ja, Simply Red. Dat nummer heb ik toen gekregen van mijn neef (4). Ik analyseer het nummer met mijn muzikale kennis (5). De tekst doet me denken aan Ilse DeLange (6). Ik krijg Ilse niet meer uit mijn hoofd (7) en moet weer aan Eric Clapton denken (8). Tussendoor bedenk ik hoe interessant deze conversatie is (9) en dat ik dit kan gebruiken voor een blog (10). Hoe kom ik er nou achter? Ja natuurlijk: Google! (11) En hoe vind ik dan het antwoord? Nou, net zoals ik altijd songteksten vind. En die zoek ik regelmatig want ik ben muzikant. (12) Gevonden! Het nummer doet me denken aan vijftien jaar geleden toen ik in de kroeg werkte (13). Zo lang geleden al? Mooi was die tijd. (14) De vriend van de vriendin is het er niet mee eens (15). Dan smijt ik er even wat theorie tegenaan. (16) En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Had ik niet in de kroeg gewerkt, had ik het niet geweten, want had ik dat nummer niet gekend, maar had ik de vraag misschien ook niet gekregen. Had ik Eric Clapton, Simply Red (via mijn neef) en Ilse DeLange niet gekend was ik er misschien wel veel sneller op gekomen. Maakte ik geen muziek had ik het niet af kunnen pellen en had ik het minder snel gevonden via Google. En had ik geen interesse in de bizarre werking van ons brein had ik dit niet opgeschreven.
Een mooie combinatie van toeval, invloeden uit mijn omgeving, DNA, aangeleerd gedrag en eigen keuzes.
Mensen zijn rare dieren, ik blijf het zeggen. Fascinerend. Ik zet mijn studie voort. Ik hou jullie op de hoogte.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu echt!’. Klik hier voor meer info.
