Als je niet kiest word je geleefd en kom je op plekken waar je niet wil zijn. En dat is zonde. Zonde van je leven.
We zijn er als mensen echter heel goed in om keuzes uit te stellen of de juiste keuze in te slikken. Voordat we iets zeggen hebben we de gevolgen al uitgebreid uiteengezet en bedacht wat een drama er allemaal uit volgt. Ons hart (id) vertelt wat we moeten doen maar we stoppen het weg (ego) omdat we bang zijn voor het gevoel in onze onderbuik (superego). Dit proces kunnen we in een fractie van een seconde doorlopen en daarmee onszelf tegenhouden. En dat dan ook nog eens heel goed uitleggen. “Nee, het is echt beter het niet te doen.” Maar dat is ratio. Allemaal bedacht. Terwijl ‘lef’ de Hebreeuwse vertaling van ‘hart’ is. Het Franse en het Engelse woord voor moed (courage) stammen af van ‘cor’, Latijn voor ‘hart, gevoel, gemoed’. En ons woord moed komt van ‘gemoed’, wat ongeveer hetzelfde is als gevoel.
‘Je hart volgen’ vereist dus moed. Dat is een soort pleonasme. Voor het volgen van je hart heb je je hart nodig.
Het ‘hart’ (tussen aanhalingstekens, want in deze betekenis zit je hart wel gewoon tussen je oren natuurlijk) vindt het onbekende fantastisch. Een onbeschreven blad dat je zelf vol kunt kliederen. De mooiste beelden ontstaan van hoe het zou kunnen zijn.
Denken doe je met je overtuigingen uit het verleden. Dan houd je je bezig met hoe het hoort en ga je angstscenario’s bedenken over de toekomst. Het denken kan niets met het onbekende, het denken is van de ratio, van het weten.
Het is de angst voor het onbekende. Het onvoorspelbare. De sprong in het water waarvan je niet eens weet hoe diep het is. Begint eer ge bezint dus. Want dat bezinnen levert vaak niet veel goeds op.
Beginnen om dingen niet meer te doen hoort daar ook bij. Niet meer naar verjaardagen gaan waar je enorm tegen op ziet. Niet meer naar die meeting die helemaal niets oplevert. Niet meer dat rapport uitwerken waarvan je weet dat het ongelezen de prullenbak in gaat. Je eigen grenzen aangeven. Assertief zijn op het juiste moment. Geen ruzie maken, geen mensen boos maken en niemand teleurstellen. In ieder geval niet met kwade intentie. Mensen teleurstellen gaat tegen je angst er niet bij te horen in en leidt dus tot remmingen. Zolang je het open en eerlijk uit kunt leggen is er niets aan de hand. Dat zal betekenen dat je je af en toe kwetsbaar op moet stellen. Dat je je in je kaarten laat kijken. Ook vereist het zelfvertrouwen om de stap te durven zetten.
Maak de stapjes klein en overzichtelijk om zo je comfort zone op te rekken.
De angst om te falen heeft tot gevolg dat je geen stap durft te zetten. Misschien mislukt het wel. Erger nog, je kunt er achter komen dat je het helemaal niet kan en nooit gaat kunnen. Die angst werkt verlammend. Stilstand is veilig. Goed voor het overleven. Stilstand is comfort zone. Beweging is eng want wie weet wat je te wachten staat.
Die zekerheid over het heden (hier word ik gewaardeerd, hier gaat het lekker) en de extrapolatie daarvan naar de toekomst (als ik nou lekker niks doe dan blijft alles zo perfect als het nu is) is om twee redenen gevaarlijk:
1. Is het wel echt zo perfect waar je bent? Neem je genoegen met deze situatie?
2. Mocht je bij reden 1 tweemaal ja hebben geantwoord stel je dan nog de volgende vraag: ben ik morgen, overmorgen en daarna ook nog tevreden met deze situatie, ook als er niets verandert?
Op zich is er niets mis mee om de vragen bij punt 1 positief te beantwoorden. Dat is zelfs heel mooi. De eeuwige ‘pursuit of happiness’ maakt alleen maar ongelukkig. Tevreden zijn met wat je hebt is hartstikke goed. Dat is niet voor niets een definitie van geluk.
Wel is het de gemakkelijke weg om ja te antwoorden. Op je plek blijven omdat je het ‘wel best’ vindt mag niet genoeg zijn. En helemaal als je het niveau van ‘wel best’ niet eens haalt maar denkt dat je nooit meer zal bereiken dan waar je nu bent. Dat is zeker onzin. Het leven in het heden en het plukken van de dag is heel belangrijk, want het heden is het enige stukje tijd waarvan we vrij zeker weten dat het daadwerkelijk gebeurt. Het verleden is herinnering, de toekomst is onzeker. Ondanks dat gebeurtenissen uit het verleden geen garantie zijn voor de toekomst is het wel zo dat je niet moet verwachten dat als je het zelfde doet, er iets anders uit komt.
Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en dan verschillende uitkomsten verwachten.
– Albert Einstein –
Bij reden twee hoort het antwoord bijna altijd ‘nee’ te zijn. Zeker als je blogs leest als degene die je voor je hebt. Ieder mens wil progressie, wil leren, wil doelen bereiken. Daarover volgende week meer.
Wil je stappen zetten heb je angsten te overwinnen en remmingen te doorbreken. Daar heb je moed, assertiviteit, kwetsbaarheid en zelfvertrouwen voor nodig. Volg de komende blogs om hier meer over te leren.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu echt!’.
