Vorige week werd ik door mijn broertje op de pijnbank gelegd. Ik had hem gevraagd de host te zijn van mijn podcast, aflevering 033, waarin ik dan zelf te gast was. Zonder script, zonder overleg. Vraag maar raak. Hij wilde weten wat ik zelf nou van die ‘zoektocht naar geluk’ vond. En hoe ver ik zelf ben in die zoektocht.
Ik vond het erg lastig daar een antwoord op te geven. Want wat is geluk? Wanneer ben je gelukkig? Ik ben vrij onrustig. In mijn hoofd, met allemaal stemmetjes die telkens overal wat vinden. In mijn gedrag, waarin ik telkens nieuwe dingen verzin en weinig stil kan zitten. Of juist volledig stil lig omdat ik niet weet waar ik moet beginnen. Overload. In mijn werk, waarin ik nooit echt ergens goed in word, omdat tegen de tijd dat ik het enigszins onder de knie heb, ik alweer wat anders ga doen. Zo leg ik ook mijn achtergrond uit in de Zoom- en Teamscalls die ik heb. Die doe ik vanuit mijn werkkamer, annex studio. Een kamer met vier gitaren aan de muur, een drumstel in de hoek en twee piano’s. Ik kan al die instrumenten bespelen, maar ben nergens echt goed in. Maar goed genoeg voor het doel dat ik ermee heb: liedjes tot leven brengen.
Ik ben trainer, teamcoach, persoonlijke coach, auteur, blogger, spreker, podcaster en muzikant. Ik maak en beheer mijn website, produceer mijn podcast, heb mijn online ontwikkelprogramma zelf geproduceerd en geïmplementeerd in een elearning omgeving binnen mijn website, en ga zo maar door.
Wat kunnen wij dan?
In aflevering 032 had ik Leon Broere te gast. Leon is ook van nature onrustig. Hij is in zijn leven al 21 keer verhuisd. Tegelijkertijd is hij al 21 jaar met dezelfde vrouw en werkt hij diezelfde 21 jaar als zelfstandige met ongeveer dezelfde dienstverlening. Tegelijkertijd is die dienstverlening in die 21 jaar geen twee opdrachten hetzelfde geweest. Een vloek en een zegen. Enerzijds vertelde Leon dat hij overal binnen kan komen en altijd wel met een vervolgopdracht aan de slag kan. Aan de andere kant is Leon jaloers op mensen die echt iets kunnen.
In mijn coachingsprogramma heb ik een docent die tegelijkertijd muzikant en showhost is. Doet wat met podcasts, voor de radio, heeft wel eens wat voor TV gedaan. Maar is in de basis toch docent. Of toch niet?
Een andere deelnemer is Scrum Master. Maar dat is ook maar een titel. Hij wil verbinden. Nieuwe omgevingen ontdekken. Maatschappelijk relevant bezig zijn.
Nog een coachee is lang manager en projectmanager geweest. Maar hij wilde wat anders. Wil met mensen bezig zijn. Het beste uit hen naar boven halen. Resultaten bereiken. Samen. Maar in welke rol zou dat nou moeten? Iets met Agile? Wendbaarheid en continu verbeter spreekt hem aan. Maar Scrumprocesjes afdraaien is niet zijn ding.
We zijn op zoek
We zijn allemaal op zoek. Wij, de nieuwsgierige generalisten. Misschien wel wij allemaal, maar voor ons als generalisten is onze volgende stap niet de plek waar we willen zijn. Ik ben ook jaloers op de mensen die echt iets kunnen. Op mijn broertje die net zijn eerste lustrum vierde als ondernemer. Al vijf jaar een prachtige winkel aan het Oudkerkhof in Utrecht. Met mijn naam op de gevel. En inmiddels een winkel ernaast. Die winkels runnen, en dan langzaam uitbreiden en de hele straat overnemen. Dat is zijn doel. Concreet. Duidelijk. En ondertussen blij zijn met de reis die elke dag voortduurt.
Blij zijn met waar je bent. “Mindful zijn, of ‘aanwezig zijn’, betekent dat we het huidige moment beleven zoals het is, in plaats van hoe we zouden willen dat het was.”, postte Martijn Mensink vorige week. Martijn was te gast in aflevering 022. In die aflevering ging ik mijn aversie van mindfulness te lijf. Een aversie die ik deelde in een blog jaren geleden. Na dit gesprek was ik wel om. En toen ik ook Marc Peeters in aflevering 026 en Willem Roding in aflevering 028 had gesproken wist ik: ik moet veel meer stil staan. Om me heen kijken en zien wat ik allemaal heb. Precies wat Thomas, mijn broertje, tegen me zei. Of zoals Geert Kamps het zei in aflevering 029: de tijd verliezen door in flow te zijn. Te doen wat je wil doen.
De zoektocht naar geluk
Voor ons, de nieuwsgierige generalisten is de zoektocht naar geluk geen streven naar een punt. Want wij willen nooit op dat punt aan komen. En kunnen ook nooit op dat punt komen. Dat is een catch 22. Voor ons zit het meer in het omarmen van het idee dat er geen punt is. Dat we een modus vinden waarin onze nieuwsgierigheid gevoed wordt. Dat we ons losmaken van het beeld dat je iets moet zijn. Dat je in een hokje moet passen. Daar ligt geluk voor ons. De vrijheid hebben telkens nieuwe dingen op te pakken.
Volgens die definitie ben ik toch wel een eind op weg. Ik doe alleen maar dingen die ik leuk vind op de manier waarop ik dat zelf wil. Op het moment dat ik dat wil. Samen met mijn vriendin, met mijn kinderen kan ik de keuzes maken die ik wil. Dan had mijn boertje toch echt wel gelijk. Ik heb geen enkele reden ongelukkig te zijn. En alles wat ik opnoem klinkt nogal als gelukkig zijn. Dus dan ben ik toch gewoon gelukkig?
Ik denk het.
Net als het voor mijn coachees niet een zoektocht is naar het volgende tussenstation, maar naar wat de komende tussenstations de moeite waard maakt om even stil te staan. Naar het omarmen van de onrust. Ons losmaken van de kaders en de lijntjes. Onze nieuwsgierigheid moet gevoed. De zoektocht zelf is het punt. Mijn coachees heb ik er mee geholpen. Daar word ik gelukkig van.
En nu ik.
Groeten,
Frank
Beluister hier de podcast met mijn broertje (of check je eigen podcast app of ga naar YouTube):
Alle podcasts en kanalen vind je op ennueerlijk.nl.
