Er is een energiecrisis gaande. We richten onze energie op allerlei dingen die geen waarde toevoegen. Letterlijk in de zin dat we allemaal producten kopen die we niet nodig hebben, vliegen naar bestemmingen waar we niet hoeven te zijn, met elkaar files vormen omdat we tegelijk naar een andere plek moeten om daar mailtjes naar elkaar te sturen, eindeloos veel gigabytes aan foto’s, filmpjes en andere data willen opslaan in de cloud om daar nooit meer naar te kijken, en ga zo maar door. Dit heeft een verband met de figuurlijke energiecrisis die ik eigenlijk bedoel. Onze professionele energie besteden we aan meetings waar geen besluiten genomen worden, processen die meer vertragen dan versnellen en documentatie die nooit iemand gaat lezen. En onze persoonlijke energie steken we in een baan die we niet leuk vinden, een relatie waar we niet gelukkig van worden, social media die ons afleiden. Waarom doen we dit?
Waarom maken we niet de juiste keuzes? En waarom zijn we alleen maar bezig om gelukkig te zijn in de toekomst in plaats van vandaag? Waarom blijven we bij die werkgever met die vreselijke collega’s? Waarom werken we voor die manager die niet naar ons luistert en ons niet helpt te ontwikkelen? Waarom blijven we hangen in een middelmatige relatie? Waarom gaan we de confrontatie niet aan om het beter te maken?
En als we dan kiezen, waarom kiezen we dan voor de weg naar buiten? Een andere baan, een nieuwe relatie (erbij), voor onszelf beginnen. Maar lossen we daar wat mee op? We nemen altijd weer onszelf mee. En als we onszelf niet veranderen is het gras bij de buren al gauw net zo geel. Dat komt niet door de omgeving, dat zijn wij. Wij zijn het vergif.
Maar ook het water. Wij kunnen (zolang we op vruchtbare grond staan) gaan bloeien. En onze omgeving daar in meenemen. Door positiviteit uit te stralen. Door om te beginnen voor onszelf te zorgen, zodat we er ook voor anderen kunnen zijn.
En als we het toch over planten of bomen hebben: die staan ook stil. Die zijn niet de hele tijd op zoek naar een andere omgeving. Zij maken er het beste van op de plek waar ze staan. Ze vormen zich om obstakels heen, buigen zich naar de richting waar de meeste zon vandaan komt. Ze stellen zich open voor de energie die over ze uit wordt gestrooid en zetten dit om in tastbare actie.
We zijn zo druk. Druk om het straks goed te hebben. Uit onvrede over hoe het is schieten we weg naar een andere plek, om daar ook niet te kunnen aarden en weer verder te gaan. Zonder ons te realiseren wat we hebben. Zonder er echt voor te gaan.
Voor mijn podcast sprak ik een aantal mensen over non-dualiteit. Het idee dat we allemaal verbonden zijn en dat iedere actie een reactie is op het voorgaande Van de gesprekken met (onder andere) Martijn Mensink, Marc Peeters, Willem Roding en Patrick Kicken (te vinden in je podcast app of op YouTube) leerde ik om meer vertrouwen te hebben in dat wat er gebeurt. Om, nog steeds vanuit de metafoor van de natuur, minder aan het gras te trekken om het harder te laten groeien. Groei is een gevolg. Geen activiteit.
In aflevering 28 van seizoen 1 zegt Willem Roding: “Als je echt helemaal in het hier en nu bent, voel je niet meer dat je er bent.” Op het moment dat je non-dualiteit ervaart, ervaar je juist helemaal niks. Dat moment dat je wegdroomt bij de ondergaande zon, tijdens een vrijpartij, bij een concert, als je zo lekker aan het werk bent dat je ‘in de flow’ komt, of als je op de top van een berg om je heen kijkt.
Hier had ik het ook over met Geert Kamps in aflevering 29. Over het verliezen van de tijd. Hij coacht mensen op de fiets in de natuur. Juist om los te komen van de realiteit. Zelf ervaar ik het als ik muziek aan het maken ben.
De realiteit. Dat is de duale wereld waarin we woorden geven aan alles wat we zien en meemaken. Terwijl de mooiste momenten zich juist daarbuiten afspelen. En hoe meer momenten je hebt waarin je los bent van die realiteit, hoe mooier je leven is.
Lekker zweverig verhaal he? Ik schrik er ook een beetje van. Misschien omdat dit verhaal in me opkwam toen ik in de auto zat. In het donker op de snelweg. Ik moest denken aan de Disney/Pixarfilm Soul. Volgens De Volkskrant niet echt een kinderfilm. Dat is misschien ook wel zo en juist daarom zo de moeite van het kijken waard. Hoofdpersoon Joe komt in het ‘hiervoormaals’ en ziet daar de mensen die buiten zichzelf treden. Ze komen in ‘the zone’. Dit mag Joe ook zelf ervaren als hij piano mag spelen met een saxofoniste waar hij idolaat van is. “What are we playing?”, vraagt hij eerst nog. Maar de bandleden antwoorden niet. Hij gaat zitten en speelt. Kijk dit filmpje (kan ‘m helaas niet embedden vanwege rechten). Als vanzelf vinden zijn vingers de juiste toetsen. En hij komt in ‘the zone’.
We kunnen dit. Ik heb dit ervaren. Jij ook.
Waar is jouw ‘zone’? Op welke momenten vergeet je de tijd en kom je los van de realiteit? En wat kan je doen om dit vaker te gaan ervaren?
Zouden we dit allemaal vaker doen, besparen we een hoop energie. Figuurlijk om te beginnen, maar letterlijk ook. Want dan hoeven we geen spullen meer te kopen om ons gelukkig te maken. Hoeven we niet naar bestemmingen om daar ons geluk te vinden. En hoeven we geen nieuwe (of tweede) relatie aan te gaan.
Ben benieuwd hoe jij dit ziet.
Groeten,
Frank
PS: Om ‘m nóg iets cheezier te maken: ik moest denken aan het liedje ‘Nooit meer een morgen’ van Marco Borsato. Ik dacht dat daar ook het zinnetje ‘kwam je los van de realiteit’ in zat, maar het is ‘los uit de greep van de tijd’. Anyhow, de tekst is best het lezen waard. Want het idee dat er nooit meer een morgen zou zijn, ís los van de realiteit. En dan kan je dus inderdaad alles doen wat je maar wil. Want je hoeft je geen zorgen te maken over de consequenties en alleen maar bezig zijn met je intenties. Dat komt volgens mij ook dicht in de buurt van ‘the zone’.
PPS: Dat van de intenties en consequenties heb ik ook van Willem Roding, uit de podcast die ik vandaag nog eens terugluisterde.
