In mijn blog twee weken geleden riep ik op om vaker in ‘the zone’ te komen. Los van de realiteit. In de flow. Want daar is het fijn. Daar hoort een nuance bij. Zoals er meestal een nuance bij een stelling hoort. Al ben ik er nog niet helemaal uit wat die nuance nu is.
Want ‘the zone’ moet geen ontsnapping zijn aan de realiteit. Geen vlucht. Jezelf onderdompelen in feestjes, sex en drugs is niet de oplossing voor een realiteit die je niet bevalt. Ik haalde Marco Borsato’s ‘Nooit meer een morgen’ aan. Maar er is wel een morgen. Je kan niet elke dag party like it’s 1999. Want het is 2021. En trouwens, met die millenniumbug viel het allemaal ook nogal mee. Ook toen tikte de tijd gewoon door.
Gaat het er niet juist om dat je de realiteit zo mooi mogelijk maakt? Dat je niet hoeft te vluchten? En dat de momenten in de zone zich als vanzelf aandienen omdat je met de goeie dingen bezig bent? Juist omdat je achterover leunt en je laat gebeuren wat er gebeurt. Dat schreef ik de vorige keer ook al. Ik maakte een aantal keer de vergelijking met de natuur. In de natuur verlopen dingen natuurlijk. In de natuur bestaan geen rechte lijnen. Alles heeft invloed op elkaar. Niets staat stil. Het groeit en gaat dood. En voedt daarmee het nieuwe.
Een ‘mooie’ realiteit is dus geen plan met een stip aan de horizon en een rechte lijn daar naartoe. Want de horizon kan je nooit bereiken en rechte lijnen zijn onnatuurlijk. Een boom maakt zich geen zorgen over morgen, maar houdt er wel rekening mee dat er een morgen zal zijn.
Morgen gaan er dingen gaan gebeuren die je niet had voorzien. En waar je je op moet aanpassen. Met in je achterhoofd jouw waarden, jouw dromen. Die bepalen welke keuzes je maakt. Hoe meer je voor jezelf scherp hebt wat je belangrijk vindt, wat jou in de zone brengt, hoe makkelijker het is om de dagelijkse keuzes te maken. Hoe meer dat een onbewust proces wordt. Hoe vaker je ‘in vervoering’ raakt. In vervoering. Vervoerd worden door het leven. Dat je er niet aan hoeft te trekken. Dat het meer vanzelf gaat.
Toen ik begon met het geven van trainingen had ik het veel over ‘de regie nemen’. Over ‘regisseur zijn’. Dat je geen slachtoffer moet zijn van wat er gebeurt. Of, tegenover de regisseur, de acteur die een rol speelt. Of nog erger: een figurantenrol speelt in je eigen leven.
Dat krijgt voor mij nu een andere lading. De slachtofferrol is (hoe fijn het soms ook kan zijn) nooit een goed idee. De verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen, gebeurtenissen op jezelf betrekken. Zo belangrijk ben je niet.
Je hebt geen regie over wat er om je heen gebeurt. Maar je kunt wel de regie nemen of houden over je eigen leven, over je eigen keuzes. Binnen kaders. Niet volgens een vast script.
Het leven is niet maakbaar, maar je kunt wel invloed uitoefenen. Soms werkt dat. Soms werkt dat niet. Soms kom je in de zone, soms loop je tegen een muur. Soms zit je helemaal in de flow, soms neemt je alter-ego het over. Soms treed je buiten jezelf, soms ben je even niet jezelf.
Marc Peeters had het in podcast S1:026 over hoe je in de tijdmachine kunt stappen. Hij legde uit dat een wonder een versnelling van tijd is. Als je vandaag stopt met roken, verplaats je in de tijd in een keer naar het moment dat je niet meer rookt. Als je nu gaat sporten, sla je al het twijfelen, draaien, niet gaan en toch gaan over. Je gaat nu. Iets dat toch al ging gebeuren, laat je nu gebeuren. Een wonder. Daar zit dus zeker maakbaarheid in.
Woorden als ‘regisseur’ en ‘maakbaar’ zijn te absoluut. Al kan een regisseur ook niet bepalen wat een acteur doet. Die kan alleen maar haar of zijn best doen om met de juiste aanwijzingen het beste uit de acteurs en cameramensen te halen. Zo ben je dan misschien wel regisseur over jezelf en al je alter-ego’s.
Als regisseur kan je belemmeringen, angsten, uitdagingen en spookbeelden wegnemen. De acteur helemaal op laten gaan in het spel. Verlicht van zorgen en de vraag of het wel goed genoeg is door complimenten te geven en aan te moedigen.
Verlichting is voor boeddhisten het hoogste doel. Dat heeft niets met lampen te maken, maar alles met lasten die op je schouders liggen. Lichter worden. Als in: minder zwaar. Het loslaten van het verlangen, zegt Willem Roding in aflevering S1:028. Het loslaten van het verlangen dat het anders zou moeten zijn.
In de podcast van vorige week (S2:014) was voor de tweede keer op rij Margot te gast. Of eigenlijk vroeg ik haar als tegenspeler om mijn ideeën, mijn mening en mijzelf aan te slijpen. We hadden het over wie je bent versus wat je doet. Je doet allemaal dingen en lang niet alles doe je omdat je dat wil. Deels vanuit je verleden, vanuit je ervaringen en je opvoeding. Deels door wat er nu gebeurt.
Stefano Keizers vertelde in Boerderij van Dorst dat hij helemaal geen Stefano heet. Hij heeft de persoon Stefano bedacht als persona die hij speelt. Hij ís niet Stefano Keizers. Grappig hoe je met jezelf als alter ego kunt spelen. Hier had ik het ook over met Margot in de eerste aflevering van het tweeluik, aflevering S2:013.
In mijn boekenkast staan de boeken ‘Je bent wie je wordt’, ‘Je bent wat je doet’, ‘Ik2, de beste versie van jezelf’ en ‘Wij zijn ons brein’. Op bol.com zie ik ‘Je bent niet jouw gedachten’, ‘Je bent zoals je denkt’, ‘Geloof niet alles wat je denkt’ en ‘Je bent niet je brein’. We zijn er nog niet over uit, geloof ik.
Vanuit de regisseursstoel kan je aanwijzingen geven en inspireren. En dan maar hopen dat je mooie scènes speelt. En een leuk leven hebt. Binnen en buiten de zone.
Groeten,
Frank
