Afgelopen zomer kreeg ik op mijn verjaardag een motorrijles cadeau. Een motorrijles? Ik zit nog niet aan mijn midlife, hoop ik tenminste. Na heel wat excuses was het in oktober dan toch zover. Op een zonnige zaterdagmiddag mocht ik een uurtje spelen met een motor op een industrieterrein. Of nou ja, spelen. Na wat uitleg mocht ik meteen aan de slag met een remproef om daarna maar meteen de noodstop te oefenen.
Een leuke ervaring! En nu? Wilde ik motor gaan rijden? Had ik er budget voor? En ruimte voor een motor? En ik heb twee woonplaatsen. En ik hou juist zo van autorijden. En dat is toch helemaal niet praktisch? Het idee belandde samen met al die andere ideeën op de plank.
En zo gingen de maanden voorbij. De winter kwam en zo ook de wintersport. Een wintersport met kinderen die elke dag op les gingen. Dus hadden wij niet veel ruimte om lange tochten te maken. Een beetje heen en weer op de piste, bakkie koffie, dat werk. Het was prachtig weer, dus we klaagden allerminst. Maar toen bedacht ik dat dit best een uitgelezen kans was om eens te kijken hoe dat snowboarden nou eigenlijk is.
Na vijftien jaar skiën leek het me leuk eens iets nieuws te proberen. Dus huurde ik een board en schoenen en stapte ik op. Met wat aanwijzingen van mijn vriendin stuntelde ik twee uur lang op de oefenweide. Dit ging ‘m niet worden. Ik moest les hebben. En dus boekte ik een privéles. En nog een dag later lukte het me om bochtjes draaiend zonder te vallen de groene piste af te komen.
Wat ik me realiseerde: het gaat mij er niet zo zeer om dat ik kan snowboarden, maar ik vind het leerproces zo leuk. Nieuwe dingen leren. Of eigenlijk vooral nieuwe dingen kunnen. Aan podcastgasten die mijn studio binnenlopen leg ik vaak uit dat ik die instrumenten aan de muur weliswaar allemaal bespeel, maar nergens echt goed in ben. Van diezelfde podcastgasten heb ik geleerd dat ik dat niet moet zeggen. Dat ik ieder instrument beter kan bespelen dan zij. Een enkeling daar gelaten. Maar dat mijn talent juist is dat ik dingen kan leren. Daarom speel ik piano, gitaar, drums, bas en cajon. Daarom maak ik muziek, blogs, podcasts, boeken en een online programma. Daarom ben ik coach, scrummaster, projectleider, auteur en trainer.
En daarom ben ik vorige week gestart met motorrijlessen. Want dat talent moet gevoed worden en blijven.
Ga ik een motor kopen? Geen idee. Vast wel trouwens. Maar ga ik daar dan veel op rijden? Ik weet het niet. Maar ik vind het leren machtig mooi. En dus vooral het kunnen. Nadat ik tijdens de proefles al ontdekte dat ik alle kennis die ik had opgebouwd over schakelen, kijken en balanceren zo in de praktijk kon brengen wilde ik meer. Meer leren. Meer oefenen. Meer bereiken. Telkens een beetje beter worden.
Ik kreeg twee duwtjes in de rug. Ik zag een fragment van ‘Over mijn lijk’ op Instagram voorbij komen waarin Tim in Patrick zijn laatste twee dagen aan hem vraagt wat de truc van een fijn leven is. “Niks uitstellen”, was zijn antwoord. Want zo is het natuurlijk. Je hebt alleen maar spijt van de dingen die je niet gedaan hebt.
En met alle gebeurtenissen in de wereld kan je aan de ene kant angstig in een hoekje gaan zitten. Wachten tot de bom valt. Of juist leven alsof het inderdaad je laatste dag is. In de podcast van Teun en Gijs ging het over de tweede keuze. Bijna fatalistisch vertelde Teun hoe het hem eigenlijk niet interesseert of de kernoorlog er komt. Want hij kan er toch niets aan doen en als het gebeurt, als de bom valt, zal hij er waarschijnlijk bar weinig van merken.
Dus belde ik de rijschool en diezelfde middag nog zat ik op de motor.
“Leef alsof het je laatste dag is, maar leer alsof je het eeuwige leven hebt”, hoorde ik een collega ooit eens zeggen. Daar houd ik het op. Nieuwsgierig blijven. Nieuwe dingen blijven leren. Blijven ontwikkelen. En ondertussen blijven verwonderen.
Dat houdt je scherp, mentaal fit en houdt je uit de ‘groef’. Uit het gebaande pad. In de open weide. Met open vizier. Gas erop.
En doe het vandaag nog.
Groeten,
Frank
NB: Vanwege al deze nieuwe hobby’s staat de podcast op een laag pitje. Er komen zeker nog nieuwe afleveringen aan (en de uitnodiging staat nog steeds open om jezelf of een ander aan te melden als gast!), maar het ritme is er wel een beetje uit. Luister vooral nog eens een aflevering terug die je gemist hebt. Er staan er genoeg voor je klaar!
