Toen ik auditeerde bij ‘Echte Mannen‘ kreeg ik een erg mooi compliment. Ik was op zoek naar een nieuw bandje omdat de vorige formatie, Route28, na een jaar of tien uit elkaar gevallen was. In Route28 startte ik als zanger en toetsenist, maar toen er twee gitaristen gestopt waren, begon ik ook gitaar te spelen. En toen de drummer er uiteindelijk mee stopte, kocht ik een cajón en gingen we als driemansformatie verder. Bij Echte Mannen ging ik toetsen spelen. Naast Chris en Robert, de mannen die de liedjes schrijven en zingen. Zij spelen afwisselend gitaar en bas, samen met een drummer. En die drummer was mijn kapper. En die stelde mij voor aan de heren. Toetsen spelen. Terug naar de basis.
“Je vult de muziek mooi in en hoeft niet op de voorgrond te staan. Je vult het niet op met allemaal extra noten die er niet in hoeven en laat het zelfs leeg als dat beter is.” Ik hou niet van overdaad. Een liedje moet zo puur mogelijk zijn. In mijn eigen muziek wint de productie vaak. Maar dat is het spel van de creatie. Een band met een paar mensen, met pure, akoestische geluiden vind ik het mooist om naar te luisteren.
Op 11 juli was ik voor het eerst eindelijk in Paradiso. Bij het twee keer met een jaar uitgestelde optreden van Ben Harper. Na het optreden liep ik in de lobby de toetsenist, Chris Joyner, tegen het lijf. Ik had hem al staan bewonderen de hele avond. Tussen een piano, een Hammond en een Rhodes keek hij telkens naar de zanger. Zoekend naar wat hij onder het liedje kon leggen om het rijker te maken. Genietend van het spelen. Licht als het kon, zwaar als het moest. Heel vet.
Ik bedankte hem voor het optreden. Hij vroeg of ik ook speelde. Ik vertelde hem dat ik het zo tof vond dat hij ‘in dienst van de muziek’ speelt. “Yeah man, that’s the only way!” Precies. Nog even op de foto en hij ging de tourbus in.
Doen wat nodig is.
Als ik een online afspraak heb vanuit mijn huis in Amersfoort zie je op de achtergrond een aantal gitaren, piano’s en een drumstel. Dat geeft me altijd de kans om mezelf te introduceren aan de hand van die instrumenten. Ik zeg altijd dat ik veel instrumenten tot mijn beschikking heb, en het instrument erbij pak waar de muziek om vraagt.
In een opdracht, of dat nou persoonlijke coaching, teamcoaching of een training of workshop is, is iedere keer wat anders nodig. Er is geen one size fits all. One size fits nobody echt goed. Er is geen standaardaanpak. Natuurlijk, er zijn uitgangspunten, er zijn tools. Maar ik vind het fijn om de ene keer de gitaar te pakken en de andere keer achter het drumstel te gaan zitten. Of misschien meer de meer eenvoudige cajón. Of een shaker en een tamboerijn. En soms kan er een loopje onder.
Bij Echte Mannen speel ik inmiddels naast piano ook gitaar en cajón (ook deze drummer stopte ermee), en ik heb een loopstation gekocht om soms een eenvoudig ritme onder een nummer te kunnen leggen. En als ik nog een voet over heb kan ik nog op een stomp box of tamboerijn stampen. Wat de muziek nodig heeft.
Heerlijk om de mogelijkheid te hebben uit zijn groot instrumentarium te kunnen kiezen. Muziek te maken en mensen daarmee te raken. Te beginnen met onszelf, tijdens het spelen.
Speel niet telkens hetzelfde liedje. Draai niet telkens hetzelfde deuntje af. Pas je aan aan je omgeving. Binnen de kaders van de instrumenten die je bespeelt en tot je beschikking hebt. Kijk naar mogelijkheden. En als het nodig is, leer wat nieuws. Kijk met een open blik naar de situatie en los het probleem op met een oplossing die past. Niet met een oplossing die je toevallig voor handen hebt.
Luister aandachtig naar de muziek en pas je aan. Mocht je uit mijn vorige post (over egoïsme) hebben geconcludeerd dat je altijd alleen maar moet doen waar je zin in hebt, helaas. Zo werkt het leven niet.
Groeten,
Frank
