“Het klinkt alsof je speelkwartier hebt”, zei hij. Ik vertelde over wat ik doe. Dat ik de laatste jaren steeds meer ben gaan ontdekken. Dat ik zes gitaren, vijf piano’s, een drumstel, een cajón en een kazoo heb en dat ik net mijn motorrijbewijs heb gehaald. Dat ik trainingen en workshops geef, mensen coach met een zelf bedacht, gemaakt en geproduceerd coachingsprogramma, blogs schrijf en daar dan weer boeken van maak en een podcast heb. Dat ik teams help als teamcoach of Scrummaster. Dat ik in een band speel en daarnaast ook eigen liedjes maak. En dat ik dan vast nog van alles vergeet. Oja, ik denk erover een theaterprogramma te maken waarin ik niet alleen mijn inzichten en boodschappen deel, maar ze ook illustreer met mijn liedjes.

Ik krijg vaak het advies dat ik moet kiezen. Je kan niet alles doen. Dat is onduidelijk. Moeilijk uit te leggen. En voor jezelf ook niet goed trouwens. Maar is dat wel zo?

“Het bedrijfsleven, dat is pas topsport!”, zei ze. Het stond ook achter haar op het metersgrote scherm. “Nou, ik vind het meer amateursport”, zei ik, als deelnemer in de zaal. Want wat wordt er aangerommeld. Zonder een duidelijk, laat staan een gezamenlijk doel. Topsport is presteren. Naar een duidelijk doel toewerken. Een duidelijke rolverdeling.
Dit zette mij aan het denken. En dat denken leidde dan weer tot een bundeling van inzichten over creativiteit.
En is creativiteit nu niet de sleutel tot innovatie? Tot oorspronkelijke nieuwe ideeën? Voor je organisatie, maar ook voor jezelf.
Maar hoe werkt dat nou? Jezelf aanzetten tot creativiteit? En waarom zou je?

Een blog over een gitaar die ik kocht, een mailtje dat ik kreeg en een liedje dat ik daarvan maakte. Over een podcast die ik luisterde van Stephen Fry, een podcast die ik opnam met Dirk Heuff over keuzes maken en voor jezelf kiezen, over hoeveel f*cks je kunt besteden op een dag en over het uiteindelijk leren begrijpen van het leven.

Afgelopen zomer kreeg ik op mijn verjaardag een motorrijles cadeau. Een motorrijles? Ik zit nog niet aan mijn midlife, hoop ik tenminste. Na heel wat excuses was het in oktober dan toch zover. Op een zonnige zaterdagmiddag mocht ik een uurtje spelen met een motor op een industrieterrein.

Een leuke ervaring! En nu? Wilde ik motor gaan rijden? Had ik er budget voor? En ruimte voor een motor? En ik heb twee woonplaatsen. Het idee belandde samen met al die andere ideeën op de plank.

En zo gingen de maanden voorbij. De winter kwam en zo ook de wintersport. En toen kreeg ik nieuwe inzichten.

Normaal gesproken krijg je elke week een mail van me met een nieuwe podcast. Maar deze week niet. Want gasten die in quarantaine moesten, drukte op het werk, je kent het wel.
Maar natuurlijk kunnen we dit omdraaien. Ik pak drie kansen.

Twee weken geleden riep ik op om vaker in ‘the zone’ te komen. Los van de realiteit. In de flow. Want daar is het fijn. Daar hoort een nuance bij. Zoals er meestal een nuance bij een stelling hoort. Al ben ik er nog niet helemaal uit wat die nuance nu is.
Want ‘the zone’ moet geen ontsnapping zijn aan de realiteit. Geen vlucht. Jezelf onderdompelen in feestjes, sex en drugs is niet de oplossing voor een realiteit die je niet bevalt.
Gaat het er niet juist om dat je de realiteit zo mooi mogelijk maakt? Dat je niet hoeft te vluchten? En dat de momenten in de zone zich als vanzelf aandienen omdat je met de goeie dingen bezig bent?
Welke invloed heb je daar op? Valt dat te regisseren?

Er is een energiecrisis gaande. We richten onze energie op allerlei dingen die geen waarde toevoegen. Letterlijk in de zin dat we allemaal producten kopen die we niet nodig hebben, vliegen naar bestemmingen waar we niet hoeven te zijn, met elkaar files vormen omdat we tegelijk naar een andere plek moeten om daar mailtjes naar elkaar te sturen, eindeloos veel gigabytes aan foto’s, filmpjes en andere data willen opslaan in de cloud om daar nooit meer naar te kijken, en ga zo maar door. Dit heeft een verband met de figuurlijke energiecrisis die ik eigenlijk bedoel. Onze professionele energie besteden we aan meetings waar geen besluiten genomen worden, processen die meer vertragen dan versnellen en documentatie die nooit iemand gaat lezen. En onze persoonlijke energie steken we in een baan die we niet leuk vinden, een relatie waar we niet gelukkig van worden, social media die ons afleiden. Waarom doen we dit?